“Goede tijden, slechte tijden en héle slechte tijden”
Dat is wat ik voel als ik even stilsta in de hectiek waar ik middenin zit. Hectiek rondom een persoonlijk afscheid. Voor de tweede keer dit jaar neem ik afscheid van én organiseer ik een afscheid voor een dierbare vriendin. Hoe doe je dat in godsnaam? Hoe beleef je dan je eigen missie ‘het vieren van het leven’?
Natuurlijk ben ik mens en ben ik boos, heeeel boos, dat iemand die me zo dierbaar is ‘van de kaart geveegd wordt’…dat mag je toch zeggen als er tussen het horen van een diagnose en het daadwerkelijk overlijden nog geen 6 weken zit?
En ja ik ben ik intens verdrietig, verward, compleet overdonderd door de trein die maar doordendert in een ijltempo, zonder bewust te zijn van de schade die er aangericht wordt…
Maar zijn we als mens niet allemaal ‘reddertjes’ en zijn de meeste mensen in mijn vak niet een soort van ‘hoofdredder’? Kunnen wij niet juist onze emoties en persoonlijke belevenissen bij onszelf houden door te gaan handelen, te overleggen en organiseren? Is dat niet juist ‘de pleister’ die maakt dat het allemaal draaglijk blijft? Maar kan ik dat nu ook?
Ik doe, ik handel, ik praat, ik overleg, ik organiseer, kortom ik doe dus ik besta….ja, als ik naar mezelf kijk is dat wat maakt dat ik het aankan. Ik wist immers toen mij de vraag gesteld werd of ik ook dit afscheid wilde begeleiden het antwoord “Nee, dat kan ik niet aan” geen optie was, dat voelde zo…
Ik wist niet hoe ik wel wél moest gaan doen maar ik wist wel dat ik het niet niét kon doen …
Ondertussen ziet mijn vriendin de trein aankomen, blijft liggen en laat zich meevoeren naar …..
”We weten het niet” zei ze me gisteren “maar ik ben niet bang…”. We namen afscheid en geloof het of niet we hebben samen nog heel hard gelachen, natuurlijk met ogen vol tranen.
Afscheid nemen bestaat niet, ook niet voor een uitvaartondernemer, het is gewoon weg niet te doen. Wat ik wel kan is in mijn rol van ‘reddertje’ stappen en gaan handelen, gewoon omdat ik ook alle mensen die dit geweldig lieve mens ‘nabestaan’ alle troost en warmte gun die zij nodig hebben om weer opnieuw te leren leven na zo’n verlies.
Ook ik besta haar na, en ik zal opnieuw moeten leren leven zonder haar in mijn leven. Samen met haar familie organiseer ik een afscheid waarbij haar leven gevierd wordt door te kijken naar beelden die tonen hoe levenslustig gezond en mooi ze was…. door te luisteren naar bijzondere verhalen en muziek. En door samen te zijn, tijd te nemen om elkaar te troosten, een toast uit te brengen over alles wat zo fijn, bijzonder en mooi was….
Kortom ik blijf bij mijn missie. Ik zit er nu even middenin.