Eefke van Koot 1958-2016
Dan sta je ineens rond een uur of half vijf in de vroege morgen tegen iemands raam te kloppen en te tikken, want ja, zonder hem kan ik niet door naar het Hospice in Enschede waar even daarvoor zijn zo geliefde partner Eefke van Koot is overleden.
Verward en doodmoe van alle afscheidsmomenten daarvoor stapt hij bij mij in de Mini en in stilte bereiken we het Hospice. We worden warm ontvangen door de medewerkster die de gave heeft in korte tijd zo betrokken te zijn bij dit afscheid, ze bestaan nog ‘engelen’. Deze engel was er voor de dochter die – net bevallen van haar eerste kindje – veel te vroeg afscheid moest nemen van haar moeder. Een onmogelijk samenvallen van gebeurtenissen in een mensenleven. We krijgen koffie, thee en tijd….
We nemen de tijd… om aan Eefke te wennen nu ze dood is, om voorzichtig een plan te maken voor de komende uren. Wat gaan we doen, wat moeten we doen en klopt dat allemaal met het idee dat Eefke nog geen twee weken daarvoor met mij heeft besproken, toen ik bij haar aan het voeteneinde zat van de bank waarop ze lag in de woonkamer.
“Toen ik je foto’s voorbij zag komen, wist ik dat ik jou moest bellen” zei ze toen ik haar vroeg hoe ze bij mij als uitvaartondernemer terecht was gekomen. ”die rode lippen, ik heb ze ook altijd, dat vind ik bijzonder voor iemand in jouw vak” zei ze lachend, ondanks de pijn die ze gehad moet hebben. Eefke bleek keuzes te maken die niet standaard zijn. Haar leven moest ‘gevierd’ worden. “Géén speeches” en vooral “géén slappe koffie met cake”. “Drink gewoon een borrel op mijn leven met elkaar”.
We maakten een draaiboek op basis van die paar aanwijzingen die ze gegeven had, we maakten als eerst een kaart met als openingszin door haar zelf geschreven ‘Ik ben er geweest, maar ik was er wel!”
De invulling van het afscheid ontstaat spontaan, geen speeches…… wél woorden uit het hart, muziek die kippenvel brengt en prachtige gedichten die zo passend bij haar zijn, ze heeft immers bijna de helft van haar leven heel literair Enschede voorzien van de beste adviezen als vast aanspreekpunt van Boekhandel Broekhuis.
Tijdens en na de plechtigheid in de aula klinkt applaus. Bijzonder en zeker niet volgens de standaard, maar zo passend bij het moment, zo passend bij Eefke. De ‘borrel’ wordt gedronken in Café Het Bolwerk, natuurlijk waar anders? Familie en vrienden vullen de ruimte in en om Het Bolwerk met verhalen en anekdotes over de moeder, de partner, de vriendin of gewoon ‘het fijne maar ook bijzondere mens’ die Eefke was. “Drink een borrel op mij” zei Eefke. Het werden er meer….
Dank lieve Eefke dat ik met je mee mocht lopen op het laatste stukje van jouw pad. Mét rode lippenstift…