“Ik wil direct naar de hemel”, denkt mijn vriendin Renate hardop nadat ik haar vraag wat ze wil met de as na haar crematie. Toen ik haar vertelde dat dit mogelijk was keek ze me verbaasd aan en luisterde geboeid hoe ik dat mogelijk kon maken. Op 4 april jl. verliet Renate naar eigen zeggen ‘vroegtijdig het podium’ en liet ze na ruim 10 jaar geleefd te hebben in een MS-keurslijf op 44-jarige leeftijd euthanasie toepassen.
Ruim 11 weken later, op donderdag 22 juni om 19.30 uur loop ik met twee grote witte, biologisch afbreekbare, ballonnen met een doorsnede van 1,5 meter op prachtige rodondenderonlaan ergens in het buitengebied van Boekelo.
Ik ben op weg naar de open plek in het bos waar ik de ceremonie rondom de ballon-asverstrooiing van Renate ga begeleiden.
Achter mij loopt mijn collega met 10 donkerblauwe ‘steunballonnen’ en weer achter haar een Ukelele-kwartet dat ons omringt met geruststellende klanken. We komen bij de familie en de zon begint te schijnen. Bijzonder omdat we net met elkaar een half uur hebben gewacht omdat een enorme regenbui eerst symbolisch onze tranen liet stromen …
Ik bind de witte ballonnen zorgvuldig vast aan de polsen van de zussen en de blauwe steunballonnen aan die van haar ‘steun-en–toeverlaten’. Na het beeindigen van de ceremonie op de prachtige beschermde plek in de natuur lopen we in een stoet met alle ballonnen én de muzikale begeleiding naar het aangrenzende open veld om de ballonnen uiteindelijk los te laten. De ballonnen bewegen onrustig boven onze hoofden alsof ze weten dat ze het ruime sop zullen krijgen…
Ze zullen uiteindelijk naar ruim 20 kilometer hoogte stijgen waarna ze uiteen zullen spatten om in fijnstof opgenomen worden in het heelal.
Het moment van loslaten is niet gemakkelijk en nog lang daarna staan we ze nog na te kijken, wetende dat dit het aller-allerlaatste moment is dat we nog ‘iets’ van Renate om ons heen hebben. We toasten op haar leven, haar liefde en haar vriendschap en gaan met elkaar terug naar de plaats van de ceremonie en beseffen dat dit moment voorbij is…maar Renate zal in onze verhalen en levens nooit ‘voorbij zijn’.