Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik wars ben van vastgeroeste gewoontes en tradities die in stand gehouden worden om het in stand te houden, zonder enige diepere intentie, gevoel of besef waar we het eigenlijk allemaal voor doen. Stilstaan bij het afgelopen jaar is zoiets … of niet?

2024
Ik twijfel of ik ga schrijven, meestal rolt er van alles uit mijn vingers maar ik weet niet waar te beginnen, is het bij de indrukwekkende kinderuitvaart van Joris van 11 jaar begin van dit jaar of de lichtceremonie op de natuurbegraafplaats voor baby Ole afgelopen kerstmiddag? En alles wat daartussen ligt? Allemaal benoemen, nee dat lijkt me niet.

Met dat ik terugblik en dus het begin en het einde van 2024 zoek in mijn hoofd merk ik dat ik ontstegen ben van agenda, besef van tijd en er zich een emotionele rollercoaster afspeelt tussen hoofd en hart …het maakt stops daar waar ik nog niet heb stilgestaan, laat me zien hoe bijzonder het is dat ik met mijn onmisbare team in zo’n korte tijd voor mensen de mooiste ceremonies kan ‘bouwen’ op bijzondere locaties maar het laat me ook de dankbaarheid voelen dat ik alleen met 3 kleinkinderen pannenkoeken sta te bakken rondom de kist van opa omdat het zinloos leek om met zo’n klein kluppie iets anders te doen dan dat wij zij iedere vrijdag deden….pannenkoeken bakken met Duitse schlagers als achtergrondmuziek. Dankbaar dus. Missie geslaagd!

Wat oh ja, wat was ook alweer mijn missie? Ik ben zo’n 10 jaar geleden dit bijzondere – maar soms ook echt bizarre – vak ingegaan omdat ik iets anders wilde gaan doen dan ‘de anderen’ … daar waren er immers al genoeg van. Ik wilde het verschil maken, kleur bekennen binnen al het zwart, buiten de lijntjes durven te kleuren en vooral mijn credo “ niet zoals het hoort maar zoals jij het wilt’ vormgeven. En daar is tijd voor nodig, ik zeg altijd “het enige wat je nodig hebt om kwaliteit te leveren zijn de laatste vier letters van het woord kwaliteit met ‘i j’ geschreven. En die heb ik en die hebben wij, tijd is gemakkelijk weg te geven toch? Als ik voel dat het meerwaarde heeft om er te zijn dan ben ik er en daarmee is ieder afscheid ‘eigen’ te maken door zoiets ‘kleins’ als met 3 kleinkinderen pannenkoeken staan mixen in het kleine keukentje van opa.

Dat gebeurt er als ik stilsta om straks in 2025 weer verder te gaan. Mijn gevoel komt boven vooral omdat ik het nu kan toelaten. Het jaar 2024 waarin ik privé een flink aantal weken heb gedacht dat ik voor de tweede keer in mijn leven een grote liefde zou verliezen. Het in de zomer voor mogelijk hield dat ik op dit moment van schrijven misschien alwel afscheid van hem had moeten nemen. Het besef dat dit had kunnen gebeuren maakt dat ik me nog meer verbind met de mensen die dat geluk niet hadden en wél afscheid moesten nemen …

2024. Ik zag en voelde verscheurde harten, wisselingen in gevoel tussen ‘opluchting dat het lijden voorbij is’ en soms ook ‘wanhoop hoe nu verder’… Ik zag en voelde rauwe rouw en gelukkig ook de verzachting van troost en warmte die er ook is in het proces van afscheid nemen. Ik zag de ontwapende puurheid van kinderen, de verscheurdheid van jonge ouders en de man zonder kinderen die na 60 jaar afscheid van haar moest nemen….En toch ben ik trots op ons, blij en gelukkig met 2024. Maar ik hou niet van ‘gekwijl’ en het is niet alleen maar prachtig, bijzonder en mooi geweest. Ik ben mens van vlees en bloed, voel mee, leef mee, werk ( soms te) hard, maak fouten ( liefst onzichtbare) en ben niét altijd de beste versie van mezelf. Ik ben mezelf tegenkomen in die weken van besef ‘hoe nu verder alleen’ en heb mezelf weer bij elkaar geharkt. Heb ervaren dat ik ondanks die spanning er kon zijn voor hen die dat nodig hadden en voel dat dit allemaal hoort bij dat ene vage woordje ‘zielsbestemming’. Ik kan niet anders uitleggen dat dat het antwoord is op de vraag die me vaak gesteld wordt: ‘waarom ben je dit vak in gegaan’? En oh ja, ik heb de diagnose Fybromyalgie gekregen de wanhoop gevoeld over het voortbestaan van mijn bedrijf. Gezocht naar iets anders dan levenslange pijnstilling ( prednison) en die ook gevonden door mezelf levenslang op een ander voedingspatroon te zetten met behulp van hypnotherapie en dus ik leef na jaren volledig pijnvrij! Ja ook dat goeds bracht 2024.

2024. Nog meer dan andere jaren besef ik me dat je dit niet zomaar even doet, dit beroep niet even ‘een paar jaar op je CV zet’. De mensen die het in dit vak het ‘redden’ zijn diegenen die op welke manier dan ook zelf wél een ‘rouw-CV’ hebben zoals ik dat vaak zeg. Zelf een verlieservaring doorleefd hebben helpt om begrip, geduld, eindeloos geduld en een onnoemelijke partij energie te hebben en te houden om dat te doen wat die ander nodig heeft om goed afscheid te nemen. Dag en nacht, 365 dagen per jaar. Ook als die ander onredelijk, soms intens irritant of onbeschoft tegen jou doet, want ook dat gebeurt. Ook hier zijn er onverlaten die ‘de hulpverlener’ denken te moeten schofferen. Onvoorstelbaar maar waar en niet alles is goed te maken met ‘ze hebben zoveel verdriet’. Maar gelukkig is mijn systeem zo ingericht dat ik dit gelijk los kan laten door me af te vragen hoe die ander zichzelf goed in de spiegel kan aankijken en ik blij ben dat ik het niet ben die in die spiegel hoeft te kijken. Mijn energie niet waard en gelukkig komt het maar heel zelden voor maar ook dat is werkelijkheid geweest in 2024. Dus nee, niet alles wat ok maar hé? …Is het niet mijn oneliner die me hierin zelf ook helpt? : ‘ok-zijn met niet-ok-zijn?’

2025. Kom maar op, nieuw jaar met je nieuwe mooie en lelijke verhalen, mooie en nare ervaringen, grote uitdagingen, ontmoeten en loslaten, omarmen en afstoten, rennen en stilstaan…het zal er allemaal zijn en aangezien niemand een ‘concert des levens’ heeft laat ik het gewoon maar op me afkomen, ben er als ik er mag zijn en probeer op alle vlakken zoveel mogelijk leven rondom de dood te brengen, op welke manier dan ook. Dood is al dood genoeg.

Heb het goed samen….adem in en adem uit….laat los en omarm….en neem jezelf af ten toe wat minder serieus dat helpt 🙂

Dikke knuffel, Karen