Ze schrijft Perfectie met een hoofdletter. Ze wil niet dat bij landgoed Hof te Boekelo salade wordt geserveerd, op haar herdenkingsbijeenkomst. Er kunnen slaresten tussen de tanden van rouwende vrienden blijven steken.

Ze wil overlijden op een ‘mooie’ datum. Eerst kiest Renate Bevrijdingsdag, 5-5, als teken dat ze wordt verlost van complicaties door de zenuwziekte multiple sclerose (MS). Het is haar niet gegund. Ze moet de strijd op 4-4 staken, 44 jaar jong. „Ze twijfelde die dag geen enkel moment”, vertelt haar zus Janine (50). Als de ambulancebroeder vraagt waar hij het infuus moet zetten, maakt ze een grap. „Doe maar in mijn voet.” Dan steekt ze de linker-arm uit. „Ze was opgelucht dat de huisarts kwam.” Renate wordt als derde van het gezin in Neede geboren, tussen twee oudere zussen en een jongere broer. Vader is als vrachtwagenchauffeur veel weg, moeder runt de huishouding. Ze doorloopt de mavo in Neede, over een hogere middelbare school buiten het dorp wordt niet geprakkiseerd. Later volgt ze de meao in Enschede.

Renate is perfectionistisch, van jongs af aan. Anders dan van veel pubers is haar slaapkamer opgeruimd, strak. „Ze wilde alles zo goed mogelijk doen en verwachtte af en toe een schouderklopje”, schetst Janine. Complimenten geven vinden haar ouders lastig, dat leidt uiteindelijk tot verwijdering. Dan ga ik alleen verder, dan kun je minder teleurgesteld worden, is Renate’s levenshouding. Ze gaat op kamers in Nijmegen. Na opleidingen bij Schoevers en aan de heao werkt ze bij de Rabobank in Delden en Holten. Dan treedt ze als intercedente toe tot uitzendbureau Randstad. „Dat was haar doel. Voor Renate was er maar één topmerk: Randstad, dé HR-dienstverlener van Nederland”, schetst Karen Hof (51), die Renate als collega bij de organisatie ontmoet. „Voor Renate was het ook Dior-mascara of niets.” Ze verhuist naar de Enschedese wijk Stokhorst. Als secretaresse vlecht ze een wijds netwerk, van ING tot FC Twente. Op een groot bedrijfs- feest (2005) wordt ze voorgesteld aan Frits Goldschmeding, oprichter en roerganger van de bijna sektarische uitzendorganisatie. Bij haar is dan net de zenuwziekte multiple sclerose (MS) vastgesteld. Renate ontmoet in die tijd de liefde van haar leven. Haar vriend is haast nog perfectionistischer. „Hij legde de lat hoger dan zij”, meent Karen. Maar mede door haar ziekte, gaat bij hem de liefde over. Renate raakt niet verbitterd. „” Haar motto bleef: Kijk niet te lang achterom, dan verzand je in wrok.” Renate is keihard voor zichzelf. „Ze nam altijd pas hulp aan als het te laat was”, vertelt collega en vriendin Esther Lemmens (46). „Eerst nam ze één kruk, terwijl ze er al twee nodig had. Later wilde ze geen motortje op haar handbike, maar op eigen kracht vooruit.

Ze maskeert haar ziekte. Als Renate buitenshuis eet, zit ze ‘gewoon’ aan de dis. Haar gitzwarte rolstoel blijft buiten beeld. „Ik vergeleek haar met hoogglans: geen krassen op de lak, maar met barsten die je niet zag”, aldus Karen. Als Frits Goldschmeding haar bij een Randstadfeest (in 2010) terugziet, herkent hij haar direct. „Jij zat de vorige keer toch niet in een rolstoel”, vraagt de rijkste man van Nederland, volgens zakenblad Quote goed voor 4,7 miljard euro. Ze heeft indruk ge maakt. Lang denkt Renate dat ze de strijd tegen MS zal winnen. Als ik mijn lessen maar goed leer, spreekt de perfectioniste in haar. Ze doktert, ondergaat zware kuren die niet aanslaan en zoekt soulaas in het alternatieve circuit. Niets helpt. Ze gaat minder werken en richt zich op bedrijfsgala’s, losse events. Twee jaar geleden krijgt ze door dat ze niet beter wordt, dat ze de strijd verliest, hoe goed ze ook haar best doet. Ze stopt met werken en trekt zich terug. Samen met ex-collega Karen Hof, die nu een uitvaartbedrijf runt, begint ze te brainstormen over haar ‘afscheid’. De uitvaart moet tot in de puntjes worden voorbereid; zo is Renate. Ze formeert haar eigen ‘oorlogsteam’ voor de slotronde: Renate’s Pool, zes dames, de helft van Randstad. Renate wil niet meer leven, maar ook niet dood, volgens Karen. „Hoe kan ik nu voor iets kiezen dat ik niet ken, vroeg Renate. Ze vond niet de rust.” Aan het eind staat haar ex-vriend, die inmiddels een gezin heeft, Renate bij, dagenlang. Noodgedwongen moet ze het afscheid vervroegen: 5-5 wordt 4-4.

Haar herinneringsbijeenkomst wordt bijzonder. Hof te Boekelo, verstild in het Twentse land, wordt omgeturnd in een sterrenrestaurant, met gesteven tafellakens, met smaak gekozen meubilair, bestek, servies en kandelaars. De bijna 50 genodigden – iedereen die Renate op haar bruiloft zou uitnodigen als ze zou trouwen – krijgen exquise hapjes van cateraar Pauline Sturm. Zo serveert zij ‘Lentekriebels’, friszure citroen-squares en blondies met witte chocolade, noten en blauwe bessen. Die creatie doopt ze ‘Prins op ’t witte paard’. „Het moest en het zou op dit niveau. Het was háár feestje, jammer alleen dat ze er zelf niet bij kon zijn”, zegt Karen. Renate’s witte kist – strakke roestvrijstalen draagstangen- staat in ieders zicht. Het gala zal klokslag 11.00 uur beginnen, meldt het draaiboek dat samen is opgesteld. „Ik zei nog tegen Renate: Als iets je niet aanstaat, doe dan iets wat duidelijk is.” Om 11.10 uur gaat het brandalarm in de Saksische boerderij af. De genodigden leggen direct de associatie: de hand van de perfectioniste. Iedereen gaat meteen zitten.

Renate Heinneman is op 14 februari 1973 in Neede geboren en overlijdt op 4 april 2017 in Enschede

Artikel van Bert Janssen, journalist bij de Twentsche Courant Tubantia
Voor opmerkingen en tips: b. janssen@tctubantia.nl