Onze dochter is nu een sterretje….

In deze coronatijden ontgaat het ‘gewone’ leven ons soms. Of moet ik zeggen ‘de gewone ellende’’ zoals het overlijden van het liefste meisje van de wereld dat slechts  6 dagen mocht leven….

Dinsdagmorgen word ik al vrij vroeg gebeld. Een vriendelijke stem vertelt me dat hij mij ‘gevonden’ heeft op internet en dat zijn dochtertje donderdag gaat overlijden. Pfffff, ik merk dat mijn hart overslaat… Ik luister en hoor het verdriet in zijn stem als hij mij vertelt dat dit meisje nog maar 5 dagen oud is.

Al op het einde van de zwangerschap, die niet geheel zorgeloos was door een voortdurende misselijkheid en de ontwikkeling van (te)veel vruchtwater, wordt het mooiste meisje op de wereld geboren met de prachtige namen Ruby Hera. De verdenking op ‘iets afschuwelijks’ wordt direct uitgesproken, getest en uiteindelijk beaamd. Ruby lijdt aan de meest agressieve spierziekte die er bestaat en heeft geen enkele kans op een normaal leven. 30% van deze kindjes overlijdt al in de buik of direct na de geboorte. Dit meisje niet, dit kleine wondertje besluit nog 6 hele dagen bij haar ouders te blijven.

STERRETJE
Dinsdagnacht appt de wonderlijk goed Nederlands sprekende Duitse moeder: “Onze dochter is nu een sterretje en we willen haar graag morgen naar huis halen, maar dan alleen tot vrijdagavond. Kan je ze dan vrijdag ophalen en naar het crematorium meenemen? Als we dan alle papieren hebben natuurlijk, anders blijft ze gewoon het weekend bij ons, maar 5 dagen zijn waarschijnlijk een beetje lang zonder koeling, toch?”

Veel vroeger dan verwacht overlijdt het meisje – nadat ze dezelfde avond nog gedoopt is – in de armen van haar moeder.

Wet- en regelgeving
Hoe is het toch mogelijk dat de wet- en regelgeving in een buurland dusdanig anders is dat je je hiermee bezig moet houden, nog geen 12 uur nadat je kindje is overleden… Sneller dan verwacht moeten we richting Keulen en ik heb niet meer de tijd om langs het depot te rijden om het door mij bestelde reismandje op te halen. Ik moet er snel zijn want we kunnen tot uiterlijk 14 uur terecht bij de instanties om de ‘papierhandel’ te regelen en ja ik MOET mee, zonder ‘Bestatterin’ (Duits voor uitvaartleider) geen papieren!

Ik ren door ons huis en zoek naar een ‘mandje’ waar zo’n heel klein mensje in vervoerd kan worden en zie de mand waar ik mijn sjaaltjes in bewaar. Ik gooi ze eruit en leg er de bekleding in die ik al klaar had liggen met daar bovenop een mooi roze hartje en maak snel een foto die in naar de moeder app. “Mooi…” zegt ze en vraagt of ik snel haar kant op kom. Ze wil naar huis en de klok tikt…iedere minuut is er eentje en 36 uur heeft maar 2160 minuten en dat is veel te weinig om goed afscheid te nemen van je kindje…

Papierhandel
Twee uur later stap ik uit de auto die we snel voor de ‘Frauenklinik’ hebben geparkeerd en daar tref ik de vader en opa van Ruby. Ik condoleer ze – op 1,5 meter afstand en met mijn hand op mijn hart – en we stappen in de rollercoaster die ons de rest van de dag door Keulen zou voeren. In totaal 4 locaties en 26 stempels later zijn we zover dat we naar huis kunnen. Het is bijna 3 uur en de moeder is – met een flinke buikwond door de keizersnede – wit van pijn en vermoeidheid.

Vermoeidheid, verwarring, verdriet …maar ze voelt ook blijdschap hoe raar dat ook klinkt zegt ze zelf. Ze is blij dat ze haar kindje kan laten zien aan haar familie en vrienden. Zonder slangen, toeters en bellen. Zonder piepende apparatuur of verpleegsters die binnenlopen. Maar er is ook blijdschap omdat dit leventje – hoe kostbaar ook – mocht eindigen. De grootste vorm van liefde is je kindje kunnen loslaten omdat je weet het nooit, never ever kwaliteit van leven zal kunnen ervaren. Niet zou kunnen zien, horen, praten, lopen…leven. En dan kunnen zeggen dat je blij bent voor haar …dat ze niet meer hoeft te lijden… Dat is onvoorwaardelijke liefde!

Kraam- of rouwbezoek
We brengen Ruby samen thuis, maken een mooi plekje voor haar bij haar ouders op de slaapkamer naast de wieg die op haar staat te wachten. Net als de luiertjes, het aankleedkussen en hele ienie-mini sokjes…het is er allemaal. Nog voor we goed en wel klaar zijn staan de eerste vrienden al voor de deur, ze zijn welkom, zeer welkom want er is een heel mooi kindje en iedereen moet haar zien.

Regelwerk
Natuurlijk moet ik nog beginnen aan al het ‘regelwerk’ wat behoorlijk pittig is in een dergelijke situatie. Ik verdwijn naar een tafeltje in de keuken en zoek contact met mijn Nederlandse collega’s bij de gemeente. Collega’s omdat ik ook zonder hen niet zou kunnen doen wat ik doe. Zij weten uit alle papieren vól met stempels, die ik bij alle Duitse instanties die we moesten bezoeken meekreeg, de juiste te pikken en te checken even of alles aanwezig is. Nadat ik van hen een akkoord kreeg, bel ik de collega’s van het crematorium en ook zij zijn geweldig in het meedenken. Want zo’n klein hummeltje dat past toch niet in een grote aula? We bedenken een goede ‘tussenoplossing’ en we zetten het vast op maandag. 

Na 72 uur
Voor een heel lief klein meisje dat maar 6 dagen mocht leven zijn wij nu even haar ‘thuis’. Na haar overlijden afgelopen dinsdag mocht ze maar 72 uur bij haar ouders in blijven. Dat zegt de Duitse wet. Die zegt ook dat de crematie-as niet aan de ouders toebehoort dus besloten de ouders haar in Nederland te laten cremeren. De afgelopen bijzondere en bizarre dagen mocht ik hen begeleiden en op de vraag waar ze na die 72 uur en maandag – de dag van de crematie – mocht zijn konden wij maar 1 antwoord geven: “bij ons thuis”…. We hebben haar afgelopen vrijdag opgehaald en maakten met liefde een mooi plekje voor haar bij ons thuis tot vandaag – de dag dat haar ouders het allermoeilijkste gaan doen wat er op de hele wereld bestaat, afscheid nemen van je kindje…

Laatste reis
Vandaag – 11 dagen nadat dit lieve kleine meisje geboren werd – zal ze door haar moeder en vader – in doeken gewikkeld – naar de oven van het crematorium worden begeleid. Daar zal ze door hen in een speciaal klein bakje gelegd worden om aan haar laatste reis te beginnen. Ik zal nooit vergeten dat dit kleine meisje er geweest is. We hebben gehuild, gepraat, geluisterd en gelachen… Ze is er niet meer, maar ze wás er wel.

Dag allerliefste Ruby van de wereld, ook voor ons heb je het verschil gemaakt…