Ik sta voor de derde keer voor de deur van een mijnheer waarmee ik al twee keer eerder een bijzonder gesprek heb gevoerd over zijn naderende afscheid. Ik voel dat ik zucht….niet van vermoeidheid of iets anders maar van verdriet….Gewoon omdat hetgeen zich achter deze deur afspeelt me zo raakt. Mijnheer in kwestie heeft me verteld niet klaar te zijn voor het afscheid maar dat het fysiek gezien niet langer gaat en daar kan hij zich in berusten. Maar afscheid nemen van zijn dochter? Hoe dan?

We realiseren ons te weinig dat ongeacht door welke straat je ook rijdt er achter iedere deur wel een ‘eigen kruis’ te dragen is. Soms is het goed om daar heel even bij stil te staan in de ratrace van het leven anno nu. Natuurlijk moeten we met z’n allen vooral genieten van het leven. Maar ik  hoop stiekem dat de term ‘Carpe Diem’ zo populair geworden is omdat we ons realiseren dat niets vanzelfsprekend is als het om onze gezondheid gaat.

Iedere dag zonder de zorgen zoals de mensen achter de deur waar ik nu voorsta hebben is per definitie een dag met een gouden randje…

De deur wordt geopend door de dochter die voor het eerst aanwezig wilde zijn bij het gesprek over het naderende afscheid. Eerder was ze er niet aan toe, kon ze de ‘nieuwe werkelijkheid’ , het leven zonder haar vader, nog niet in de ogen kijken. Vandaag durft ze het aan en grote ogen kijken me onzeker aan als ze me vraagt binnen te komen.

Ik neem alle gemaakte afspraken met vader en dochter samen door en zie, voel en hoor hoe onvoorstelbaar moeilijk het is om zo bewust afscheid van elkaar te nemen. Zo vol in het besef dat het een kwestie van weken is je elkaar dan nooit, maar dan ook nooit meer zult zien….

Ik zie de snijdende pijn en snap nu dat niet alleen het ‘afgesneden zijn’ maar vooral ook het zo bewust ‘afsnijden’ bijna ondoenlijk is. En toch moet het…maar hoe doe je dat?

Ik zie tranen, hoor vragen van dochter aan vader over zaken die voor haar niet duidelijk zijn en voel de liefde van een vader voor zijn dochter die hij niet tegen deze pijn kan beschermen. Voor het eerst kan hij haar niet troosten, bestaat er geen doekje voor het bloeden van dit hart.

En toch ga ik opgetogen weg, na alle tranen kwam er ook de zo helende lach en het besef hoe goed ze het hebben met elkaar, hoe bijzonder hun band is en hoe waardevol dat is voor de rest van haar leven…een leven zonder de fysieke aanwezigheid van haar geliefde vader maar met een rugzak vól liefde van de meest bijzondere man in haar leven, haar vader.

Ik stap in de auto en slik een keer, ik was 27 toen mijn vader overleed, wat had ik graag op 52-jarige leeftijd dit gesprek met mijn vader gevoerd.