“Euthanasie, dat lastige besluit en toch geen twijfel”
De confrontatie van de praktijk en je eigen verleden waarin euthanasie al een rol heeft gespeeld, komt soms heel dichtbij. Het maakt het toch bijzonder, maar het kan ook anderen, die zich in deze moeilijke situatie bevinden, helpen om dat moeilijke besluit te nemen. En dat is het meer dan waard…
Ik was 27 toen mijn vader al een tijd ernstig ziek was en er geen zicht meer was op genezing. Het was zo onvoorstelbaar moeilijk om dat eens zo krachtige sportieve lijf te zien verworden tot een zielig hoopje mens. Een bizarre tegenstelling met zijn heldere geest, want ik heb in het laatste half jaar van zijn leven, nog nooit zulke intensieve en goede gesprekken gehad met mijn vader. Het was net in de tijd dat ik zwanger was van mijn oudste en heb de meeste tijd van die zwangerschap nog samen met mijn vader kunnen doorbrengen. Het was mooi, maar het was ook een beproeving. Hij wilde wachten tot de geboorte en dat viel hem zwaar. Het was een tijd vol met tegenstellingen, blijdschap over het nieuwe leven, maar tevens afscheid van het oude. En dat oude was helemaal nog niet zo oud. Mijn vader was nog maar 56!
Toen Thijs er was, was het ook echt op. Mijn vader kon niet langer omgaan met de enorme pijn en het gewoon niet meer kunnen. In ons ‘gezin’ en dankzij de gesprekken met mijn vader ontstond er steeds meer zekerheid over het nemen besluit, ondanks de tweestrijd in het gevoel. Het verstand bepaalt dat je het lijf van die eens zo sterke man niet langer wilt pijnigen, het hart vertelt je dat je helemaal nog geen afscheid wilt nemen. Uiteindelijk wint het verstand en misschien ook wel de liefde, want loslaten is ook een vorm van liefde immers. Het besluit valt, het moment komt daar, alles, maar dan ook echt alles staat op de kop, het gevoel is zo rauw als rouw maar kan zijn. De wereld om je heem draait door, maar die van jou staat even stil…..
En daarna is er dan die enorme stilte. En ondanks het lastige besluit, wisten we allemaal dat het goed was.
Heel veel sterkte!