Het geeft rust, het ‘op de plank kunnen zetten’ van een draaiboek voor je eigen uitvaart, die van je man, vrouw of ouders…. Dat bleek toen een 80-jarige man het tuinpaadje voor onze deur afliep met als afscheidsgroet “als je brilletje weer kapot is, dan kom je maar…”
Kort nadat ik gestart was als zelfstandige stond er een bijzonder stuk in Dagblad Tubantia in het katern ‘Hart&Ziel’ onder de noemer ‘een nieuw begin’. Misschien heeft u het wel gelezen. Kort daarna werd ik gebeld door een mijnheer uit de regio met het verzoek ‘het een en ander te gaan vastleggen’. Dus zat ik een week later om tafel met mijnheer en zijn vrouw, beiden kerngezond, vitaal en vol levenslust en beiden ‘op leeftijd’ zoals je dat mag zeggen.
Nog voor het vertrek met de camper eind maart wilde mijnheer zijn wensen rondom zijn uitvaart vastgelegd hebben in een draaiboek en zowel digitaal als op papier goed vindbaar opbergen voor het geval dat. En mevrouw was dan wel verzekerd, maar wilde niet zo’n mijnheer in een krijtpak met een rolkoffertje voor de deur…
Beiden kozen voor een uitvaart met een ingetogen karakter, in besloten kring en op een bijzondere locatie. Al met al ‘niet te veel poespas’. Al pratende en schrijvende liet ik mijn rode leesbrilletje wat ongelukkig vallen en het pootje brak af. Ik vroeg mijnheer het te willen weggooien voor me toen we na een prettig, open en eerlijk gesprek afscheid namen bij de voordeur.
Nadat ik de beide draaiboeken had uitgewerkt, de poliswaarde van de verzekering van mevrouw had opgevraagd en de begrotingen had afgerond, mailde ik de documenten, zoals mij was gevraagd (“ach anders moet je weer naar ons toekomen, per mail kan ook hoor, ik print het wel even uit”)
Niet lang daarna belde mijnheer mij om te vertellen dat ze beiden het draaiboek hadden doorgenomen, akkoord waren, maar nog wat kleine correcties wilden doorgeven. Hij wilde ze per telefoon doorgeven maar was toch ook al van plan om naar het Boekelose te rijden om de door mij geadviseerde bijzondere locatie te bekijken. Dus het was geen moeite om even langs te rijden met de correcties en ach ja, dan kon hij mij ook mijn brilletje weer teruggeven, gerepareerd en wel.
Mijnheer en mevrouw pakken met een gerust hart de camper in en de draaiboeken staan op de plank, voor heel lang hoop ik…
Jammer dat ik zoveel mooie mensen pas weer terugzie als het leven achter hen ligt…