Het is best ‘een dingetje’ als je afscheid moet nemen van een collega die in zo’n korte tijd meer familie is geworden dan dat je had kunnen denken. Misschien omdat we als team vaak zo dicht tegen elkaar aan werken in situaties die niet altijd optimaal zijn en dan bedoel ik dat vooral figuurlijk in deze.

De afgelopen 5 jaar heb ik mijn missie en passie weten om te zetten in bedrijf wat tot doel heeft een totaal andere ‘beleving’ te creëren binnen het soms nog wat traditionele uitvaartwereldje. Hiermee bedoel ik niets ‘kwaads’ want als iemand zich prettig en veilig voelt bij de wat meer reguliere of traditionele invulling van een afscheid dan is daar helemaal niets mis mee. Er zijn dan ook gelukkig genoeg collega’s die dit vanuit hun missie en passie bijzonder goed doen.

Toen ik begon had ik geen idee hóe, maar wel dát is het anders wilde doen. Een soort vernieuwing wilde doorvoeren omdat ik in mijn toenmalige praktijk als rouw- en verliestherapeut nog te vaak verhalen hoorde waar ik van gruwelde…

Er was eigenlijk bij iedere persoon die ik in mijn praktijk aan tafel had 1 grote overeenkomst: ze hadden na overlijden een hap lucht genomen, waren als het ware onder water geschoten, neus dicht, om aan de andere kant boven te komen en te ervaren dat de uitvaart al voorbij was…eigenlijk vooral aan hén voorbij was gegaan. Ze hadden geen zeggenschap, geen inbreng en dus ook geen eigenheid ervaren rondom het vormgeven en organiseren van één van de belangrijkste momenten in je leven, het afscheid van degenen waar je zoveel van houdt. Het duurde soms maanden om de in elkaar geknoopte bundel van pijn en verdriet los te weken om te kunnen laten helen.

Toen ik voor de zoveelste keer dacht “kan dat niet anders?” nam ik het besluit om het zelf anders te gaan doen. Zonder collega’s tekort te doen die nou eenmaal aan een bepaald tijdspad gebonden zijn viel het me op dat juist de factor tijd het verschil zou kunnen maken. Tijd om eerst eens binnen te komen, te luisteren, te vragen en te praten. Tijd om samen te overleggen wat nodig is nu, wat later kan en te vertellen wat er eigenlijk allemaal mogelijk is. Tijd om afscheid te nemen, tijd om te voelen wat je nodig hebt om goéd afscheid te nemen en tijd om jezelf daarop voor te bereiden. Tijd om een eigen invulling te geven, teksten te schrijven of foto’s te bekijken.  Tijd om jouw eigenheid terug te zien en te voelen op de dag van het afscheid, de dag van de uitvaart.

Dáárin wilde ik het verschil maken, door tijd te nemen en te geven. Door de beleving ‘eigen’ en vooral ook minder ‘rauw’ te maken. En dat deed ik samen met Ineke. Ze heeft de afgelopen jaren als onze stylist achter en ook voor de schermen het verschil gemaakt. Door van de meest kille en koude schuur een warm onderkomen te maken, door een bedrijfshal in te richten als ontvangstruimte en door iedere keer weer Hof te Boekelo in een andere sfeer te zetten. Passend bij de familie waarvoor we mochten werken en dus steeds weer anders.

Ineke heeft de gave om ‘het verschil’ te maken en heeft dat met veel liefde en inzet voor ons gedaan en is met recht een ‘Hoftopper’ zoals wij elkaar in ons team regelmatig noemen. Want dit werk kan en wil ik niet anders doen dan met een team mensen om me heen die soms dichterbij zijn dan wie dan ook, en dat is soms pure noodzaak omdat je allemaal mens bent en we soms in hele bizarre situaties terecht komen waarbij je elkaar hard nodig hebt.

Maar aan al het goede komt een einde zeggen ze wel eens en zo ook aan de samenwerking met Ineke. Ze maakte voor ons het verschil maar gaf ook aan dat het vak fysiek soms erg zwaar is en we niet voor niets een leeftijd hebben bedacht om met pensioen te gaan. Zonder die prijs te geven is ze daar redelijk is de buurt en heeft ze aangegeven daarvan te willen gaan genieten in combinatie met haar wens zich wat meer op de catering – natuurlijk voorzien van een prachtige aankleding – te gaan richten en natuurlijk wens ik haar daar alle succes mee en hoop ik er nog vaak zelf van te mogen genieten.

Het ga je goed Ineke, je bent en blijft een Hoftopper!