“De eerste ‘lading’ die ik rij is mijn eigen vader… Maar ik ga het doen!”

Ik ben blij dat ik niet nadenk over het antwoord voordat ik “Ja natuurlijk, help ik jullie” zeg als ik gebeld word door het halfzusje van Dion.

Het is een bijzondere tijd, ik begon op 24 december met een reeks van 5 uitvaarten en we hebben nog maar net 3 Koningen achter de rug. Ik mocht in deze bijzondere tijd gezinnen helpen die allemaal aangeven dat het ‘bijzonder’ is om in deze tijd met afscheid nemen bezig te zijn, het is wat rustiger, stiller en een bepaalde sereniteit is voelbaar. Wederom merk ik dat mensen zo goed zijn in ‘betekenis geven’…”het heeft ook wat Karen, om in deze dagen met elkaar zo samen te zijn”….

Dion, net 19 jaar, komt de dag voor Oudjaar samen met zijn ‘prille liefde’ naar zijn ouderlijk huis in Almelo om haar voor te stellen aan zijn vader. Het is stil in huis en al snel loopt Dion naar boven om zijn vader te zeggen dat ze er zijn…Hij ziet zijn vader liggen in een bekende slaaphouding en tikt hem aan…en dat is het  begin van de weg die we uiteindelijk eergisteren samen hebben afgelegd naar het crematorium.

Zo vader, zo zoon…beide heren zijn vrachtwagenchauffeur, vader 58 jaar met een dijk aan ervaring in het vak, zoon nét in het bezit van zijn vrachtwagenrijbewijs en mocht vanaf 3 januari ‘de weg op’ bij zijn eerste werkgever. Die eerste rit is een bijzondere geworden. Misschien wel de meest bijzondere… Op 5 januari reed Dion met zijn zo kostbare lading achter me aan van huis naar het crematorium in Borne. Gevolgd door een stoet van 3 vrachtwagens en tientallen auto’s. Voorafgaand aan het vertrek thuis was een erehaag van tientallen mensen die op dii manier een laatste groet brachten een veel te jong overleden vader.

Nee er was geen verzekering en nee ook geen enorm budget.  En ja we zochten – én vonden – alle mensen en middelen (we starten een crowdfunding) en een hele hoop liefde om toch een afscheid te organiseren waar Dion zijn leven lang met heel veel trots aan terug kan denken. Wat ben ik dankbaar dat ik er mocht zijn.