“Gezellig met z’n allen in een rijtuigie…helemaal naar Driehuis aan zee…Ik word er gewoon blij van Karen!”

“Het lijkt wel een schoolreisje” zegt Ceciel terwijl ze – nog glimlachend – van me wegkijkt alsof ze zich tegelijkertijd ook beseft dat het haar laatste reis zal worden.

Het is 2018 – ergens half april – en ik ben gevraagd mee te denken over haar uitvaart die “nog lang niet zal gaan plaats vinden gelukkig” zegt ze. Ceciel is ziek dat wel, maar nog lang niet van plan afscheid van het leven te nemen. Goed zo, dat getuigt van levenswil en laten we eerlijk zijn, een gesprek over jouw afscheid van dit leven is een stuk makkelijker als ‘de dood’ jouw deur nog een poosje voorbij gaat.

Ceciel woont en leeft alleen en is – zoals gezegd – ziek maar gezegend met goede zorg aan huis waardoor haar leven zeker nog veel kwaliteit heeft. Maar stel dat? Dan wil ze toch voorbereid zijn en vooral ‘het plan’ wat ze in haar hoofd heeft met iemand uitgewerkt hebben. Die iemand mag ik zijn en het voelt nu al als bevoorrecht omdat ze aangeeft goed op zoek te zijn geweest naar iemand die haar ‘snapt’. Nadat ik een kop thee heb gekregen begint ze haar verhaal wat uiteindelijk afgelopen zaterdag eindigt in de uitvoering van het plan wat we destijds samen schreven.

Het is 8 uur als ik bij de bloemist de bloemen ophaal die Ceciel destijds uitzocht. In het allerlaatste gesprek wat ik vlak voor haar geplande overlijden nog met haar had bleken alle onderdelen van het in 2018 geschreven plan nog steeds te kloppen. Fijn, want dat betekent dat ik haar in ieder geval snapte. Op pad met een auto vol blauwwitte veldbloemen rij ik naar haar adres waar niet veel later de uitvaartbus aan komt rijden waarmee we met Ceciel temidden van haar ‘genodigden’ naar Driehuis zullen rijden. “Gezellig samen” is toch veel fijner, hoeft niemand te rijden en kan er ook een wijntje gedronken worden want dát wil ik Karen, dat je goed voor mijn mensen zorgt!”, was gelijk haar enthousiaste reactie destijds toen ik haar deze unieke manier van rouwvervoer voorstelde en liet zien.

Natuurlijk is er koffie met krentewegge – en later een gevulde koek uit haar eigen vertrouwde koektrommel – in de bus en rijden we in een kleine 3 uur naar de andere kant van het land. Vlak voor aankomst bij de prachtige begraafplaats Westerveld kijk ik achterom en zeg tegen chauffeur Mark: “als we nu omdraaien merkt niemand het, ze zijn nog zo intens in gesprek…”.

“Gezellig met z’n allen in een rijtuigie”, ik hoor het Ceciel nog zeggen.

Doordat de begraafplaats in de duinen ligt rijdt een kleinere versie van de uitvaartbus de prachtige rieten mand – ookal uitgezocht in 2018 – met daarop de in Enschede vlak voor vertrek aangestoken kaars – naar het graf waarin Ceciel door haar geliefden zelf begraven zal worden.

Onder de wandeling in stilte naar het graf horen we bijzondere muziek die in flarden voorbijkomt terwijl we wandelaars en een groep fietsers passeren. Want ja, dat kan hier op deze ‘wandelbegraafplaats’, één van de mooiste van Nederland vertelt chauffeur Mark mij. Hij kan het weten hij heeft zo’n beetje alle begraafplaatsen van het land weleens van dichtbij gezien.

De zon schijnt, de wind waait, ze zee is in de buurt…bijna alle elementen zijn vertegenwoordigd als Ceciel ‘aan de aarde wordt toevertrouwd door de lieve mensen die zo intens met haar verbonden zijn. Niet allemaal door ‘bloed’ maar iedereen weet hoe sterk ‘niet-bloedband-verbindingen’ kunnen zijn.  Dat horen we terug van de twee mensen die aan het graf nog mooie herinneringen aan Ceciel met ons delen. Gewoon direct vanuit het hart gesproken.

Met aansluitend een ‘goede catering met een mooi glas wijn’ bij een bijzondere brasserie – ook door Ceciel uitgezocht – sluiten we ons verblijf in Driehuis af.

Tijdens de terugreis naar Enschede hoor ik nog steeds mooie verhalen en prachtige anekdotes onder het genot van het wijntje waarvoor we natuurlijk zorgden.

Onderdeel van het ‘plan’ was dat ik zou zorgen dat iedereen een handgeschreven kaart zou krijgen als we bij de brasserie zouden zijn aangekomen. Toen ik alle kaarten uitgedeeld had kreeg ik zelf ook een kaart met daarop een mooi dankwoord doorspekt van de zo Twentse nuchterheid die Ceciel inmiddels zo eigen was.

Wij snapten elkaar wel!

Dank Ceciel voor jouw vertrouwen in mij…

Dank lieve ‘genodigden’ dat wij met elkaar haar ‘laatste reis’ samen zo konden beleven.