Wat doe je als de dood ineens wel heel dichtbij komt?
– Blog van een moeder –

Wat doe je als de dood ineens wel heel dichtbij komt? Als je na moet gaan denken over dingen waar je nog nooit over na hebt gedacht…. Als het leven ineens niet meer vanzelfsprekend is en plaats maakt voor een onzekere toekomst?

Dit was zeker op mij en mijn gezin van toepassing toen we met 29 weken zwangerschap te horen kregen dat de baby in mijn buik het waarschijnlijk niet zou gaan redden. De verwachting van de artsen was dat ons lieve mannetje in mijn buik en anders tijdens of net na de bevalling zou komen te overlijden. Een niet te bevatten boodschap en alles wat we konden doen was afwachten. Wachten op wat er zou gaan gebeuren. Ondertussen wisten we ons geen raad. Thuis toch maar het babykamertje afmaken want natuurlijk hadden we nog hoop al leek deze er niet te zijn of er toch maar mee stoppen want het leek niet reëel dat we dit kamertje nodig zouden hebben. Ondertussen werd een zwangerschapsvergiftiging een reëel gevaar en een ziekenhuisopname volgde. Iedere dag werd er geluisterd of het hartje in mijn buik nog klopte. Na een aantal dagen mocht ik weer naar huis maar moest ik wel om de dag terug voor controle. Daar zat ik iedere keer in de wachtkamer tussen blije zwangere vrouwen terwijl ik zat te wachten tot ons kindje kwam te overlijden. Na een aantal weken wist ik me geen raad meer… De onzekerheid was slopend en ik kon alleen nog maar denken aan alles wat er kon gebeuren. De verschillende situaties waarin ons kindje zou kunnen overlijden en heel stiekem ook nog de hoop dat het anders zou gaan…. De trots en vrolijkheid over mijn zwangerschap hadden plaats gemaakt voor angst en verdriet.

En toen kwam Karen op ons pad. Een rouwdoula. Ik wist helemaal niet dat dit bestond. Maar voor ons was ze een reddende engel. Waar alle professoren, gynaecologen, maatschappelijk werkers verschrikkelijk hun best deden om ons op hun vakgebied bij te staan, lukte het Karen om mij weer met beide benen op de grond te zetten. Mij weer te laten genieten van mijn zwangerschap en om om te kunnen gaan met alle onzekerheid. Iets waar ik zoveel behoefte aan had in deze periode, maar niemand mij bij leek te kunnen helpen. Haar goede raad dat we pas afscheid van ons kindje zouden kunnen nemen als we hem eerst zouden verwelkomen was een gouden tip en ook dat we moesten leven in het ‘nu’. We besloten verder te gaan met de babykamer en eerste kleertjes te kopen. We hadden net de knop in onze hoofden omgezet toen de bevalling spontaan met 32 weken begon. Geheel tegen de verwachting in werd Harm levend geboren en leek hij goede kans te maken om bij ons te mogen blijven. We belandden weer in een onzekere periode maar nu in de ziekenhuizen in Leiden en Amsterdam. Helaas bleek na 23 dagen dat Harm het toch niet ging redden en hebben we hem los moeten laten. Maar wat hebben we hem welkom geheten, wat was hij welkom in ons gezin en wat hebben we hem lief gehad in deze korte periode. Wat ben ik blij dat we deze periode zo intens hebben beleefd en dat we de angst niet de overhand hebben gegeven. Wat ontzettend fijn dat er rouwdoula’s bestaan die aandacht hebben voor het afscheid nemen in de periode vóór het overlijden. Wat kijken we nu met liefde zonder spijt terug op deze intense periode. Het neemt het enorme verdriet dat we voelen niet weg, maar het zorgt wel voor een niet te bevatten trots en tevredenheid. Wat gun ik meer mensen zo’n begeleiding in een situatie waarin de wereld op zijn kop staat omdat de dood dichterbij komt.