We hadden allebei al ‘verkering’ op het Kottenpark College in Enschede in de jaren ‘80, maar toen we elkaar in de ogen keken, wisten we het meteen, we waren voor elkaar bestemd. Hoe cliché ook, zo voelde het gewoon. Na aan beide kanten de verkering netjes te hebben beëindigd, begonnen we samen aan het grote avontuur waarin veel onzeker was, maar niet dat wij niet samen oud zouden worden.

Marc Blokhuis was alles waar ik als meisje gelukkig van werd. Die prachtige houding, een stralende lach, een James Bond-achtige charme en vooral veel, heel veel humor. En het mooie van alles was, dat superverliefde gevoel en de magie was geheel wederzijds!

Na de middelbare school gingen we samen op weg naar een mooie toekomst, Marc in de verzekeringswereld, net als mijn andere grote liefde, mijn vader Henk Klop. Ik startte mijn opleiding in de fysiotherapie. Het kon echt niet meer stuk in ons knusse appartement aan de van Musschenbroekstraat in Enschede en later Harderwijk. Wat waren we ongelooflijk gelukkig samen en wat lachte het leven ons toe…

En dan opeens is er die hoofdpijn die steeds vaker toeslaat bij Marc en die hem regelmatig lam legt in zijn werk en opleiding. Omdat de klachten toenemen en we het niet vertrouwen, gaan we het medische circuit in en na een aantal onderzoeken, volgt het dramatische nieuws, Marc is heel ernstig ziek en loopt ernstig gevaar door een hersentumor. Onze wereld stort in één keer totaal in elkaar. We zijn beiden echt compleet uit het veld geslagen. We gaan uiteraard samen het gevecht aan om met operaties en behandelingen de ziekte te bestrijden, maar het kwaad wint en Marc verliest die ongelijke strijd en overlijdt in 1987 op 24 jarige leeftijd in het ziekenhuis. En een jong meisje is opeens volledig van de aardbodem verdwenen en belandt in een situatie die je je ergste vijanden niet gunt. Pas veel later kwam ik tot de ontdekking dat ik die rouwperiode nooit goed heb verwerkt en dat pas na 27 jaren heb weten af te sluiten.

Mijn latere relatie met wat nu de vader is van mijn beide jongens, maar inmiddels ook mijn ex- man, is destijds de redding geweest voor een totaal ontredderd meisje dat volledig was omgevallen. Natuurlijk is het voor zowel mijn ex en mij niet ideaal dat we niet samen onze jongens groot hebben gebracht, maar de verhouding is naar omstandigheden altijd goed geweest en mijn ex is een goede vader voor de jongens. De jongens zijn ook gek met hem. Onze relatie was dan wel mislukt, maar voor het redden van dat lamgeslagen meisje blijf ik de vader van de jongens altijd dankbaar.

En dan nu de mooie kant van dit toch niet zo goed begonnen verhaal. Marc Blokhuis was al sinds zijn jeugd een groot liefhebber van alles wat met water en zeilen te maken had. Zo had hij ook als hobby het bouwen van natuurgetrouwe modelbouw zeilboten. Toen Marc ziek werd is hij nog begonnen aan het bouwen van een nieuwe model zeilboot, maar verder dan een paar latjes en spanten is het bouwwerk nooit gekomen. Het niet afgemaakte model is vanaf dat moment altijd met me meegereisd bij al mijn verhuizingen. En dat waren er talloze, ruim 20 om precies te zijn. Nee het vinden van mijn draai heeft lang geduurd en ondertussen verhuisde ‘de boot’ maar van kelder naar kelder met me mee….

En ja, ondanks dat in alle volwassenheid op een gegeven moment een scheiding wordt ingezet door twee mensen, voel je je als moeder en als ex echtgenoot verantwoordelijk en soms toch ook schuldig aan het ontbinden van een gezin. Mijn jongens hebben het er dan ook moeilijk mee gehad, ondanks dat ze na de scheiding ook hebben gezien dat ‘ma’ en ‘pa’ weer gelukkig in het leven kwamen te staan.

Alweer 12 jaren ben ik erg gelukkig in mijn relatie met Pieter, die mij vanaf de start van onze relatie altijd heeft gestimuleerd het beste uit mezelf te halen. Ik had nooit gedacht dat ik na die ontreddering in mijn jonge jaren, na het verlies van Marc en 5 jaar na hem ook van mijn vader, weer zo zelfstandig en stevig in het leven kon komen te staan. Na het voeren van een redelijk veilige praktijk als psychotherapeut, begaf ik me opeens in de grote soms commerciële buitenwereld. Eerst als intercedent bij Randstad later als consultant bij Itslearning en reisde toen in mijn grote leaseauto heel Nederland door. Carrièretechnisch ging dat heel erg goed, maar die andere wens – me ontplooien in de uitvaartwereld – heeft sinds dat rechtop gaan staan na mijn scheiding, altijd meegespeeld. Die stap heb ik sinds vorig jaar nu ook gezet en ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als het gaat om dat te doen waarin ik echt het allerbeste uit mezelf weet te halen. Ik ben wel zo ontzettend goed op mijn plek terechtgekomen. Ik doe mijn ‘werk’ niet, ik bén mijn ‘werk’.

Maar ja, dat verkapte schuldgevoel naar mijn jongens, dat speelde me soms toch parten.

En ja, andere moeders van jongens in die leeftijd weten maar al te goed dat deze niet altijd even goed uitblinken in het uiten van gevoelens die jou als moeder kunnen bevestigen dat je het goed voor ze. Pieter heeft me altijd gezegd dat dat vanzelf wel komt, maar op een manier en een moment dat ik het niet verwacht. En dat moment kwam…totáál onverwacht op een manier die niemand had kunnen bedenken!

Op 25 juni 2015 werd ik 50 en ik werd verrast met een surpriseparty bij Café de Buren in Boekelo. Pieter had stiekem alle belangrijke mensen in mijn leven gestrikt om daar te verzamelen en samen met ons te toasten op deze mijlpaal in mijn leven.

Als klap op de vuurpijl kwamen mijn twee stoere mannen opeens aanzetten met een kado dat ik zelfs in mijn stoutste dromen niet had kunnen bedenken. Wat hadden beide heren, zonder dat iémand er iets van af wist, namelijk gedaan?

Ze waren in de weken voorafgaand aan mijn verjaardag op zoek gegaan naar het niet afgemaakte bouwpakket met de zeilboot om deze af te gaan maken. En dat was me toch een klus, bleek achteraf. Nachten lang hebben ze geplakt, hout nat en warm gemaakt en gebogen, zeiltjes gestikt, tuigen aangebracht en de boot houtje voor houtje samengebracht tot een kant en klare model zeilboot.

En daar kwamen mijn twee grote liefdes Thijs en Niek dan op die middag op 25 juni mee aanzetten. Het zal niet verbazen dat ik tot tranen toe geroerd was. Voor iemand die altijd (te)veel praat is het bijzonder om sprakeloos te zijn, en dat was ik! Hoe meer kon ik niet bevestigd worden in de liefde van mijn jongens voor mij als moeder…ik was in één keer van mijn onzekerheid verlost. Voor mij was op die dag de cirkel echt rond. Mijn huidige leven met daarin de voldoening om mijn missie als uitvaartondernemer te kunnen volgen, de fijne en gelukkige relatie met Pieter, twee jongens die zo ontzettend goed in elkaar zitten en het maatschappelijk ook nog eens goed doen, vrede met de moeilijke beslissingen in mijn leven en daarin dan ook dat lijntje met de grote liefde uit mijn verleden. Maar zeker ook de meest bijzondere echtgenoot die daar nooit moeite mee gehad heeft, want hij weet ook wel dat hij nu mijn grote liefde in dit leven is. Hij deed de uitspraak die alles omvat: “ Als iemand dan toch zó jong moet overlijden dan kan hij maar beter jou als vrouw gehad hebben”….meer hoef ik niet te zeggen toch? Hoe mooi is dit….

The Circle of Life, is voor mij rond, ik kon 27 jaren na dit grote verlies de rouwperiode eindelijk afsluiten. Mijn drie grote liefdes hebben me hier meer mee geholpen dan dat zij ooit zullen beseffen.

Het is goed zo…ik ben een bevoorrecht en gelukkig mens ☺.