animation_direction=”down” animation_speed=”0.1″ hide_on_mobile=”no” class=”” id=””]

Zo aan het einde van het jaar wil ik er niet omheen, de terugblik op…in dit geval, het jaar waarin mijn moeder overleed, wij als kinderen wees werden en het ouderlijk huis nu definitief niet meer bestaat…

Het jaar waarin ik me ineens besef dat afscheid nemen wél bestaat. En als het ‘je laatste ouder’ betreft ben je ineens wees, ouderloos en dus ‘de volgende generatie’. Ik vind het bijzonder te voelen dat er een soort voor anderen onzichtbare ‘aardbeving’ ontstond. Er implodeerde iets, er sloot iets pijnlijk definitief en tegelijkertijd opende zich iets anders… een gevoel van dankbaar zijn voor wat er wél is en het besef hoe goed dat allemaal is.

Het verlies van mijn moeder heeft een bijzondere ‘kleur’ aan 2018 gegeven voor mij. Een ‘kleur’ die ik nog niet kende, een ‘gevoelskleur’ die maakt dat ik me soms verbaas over de rust en warmte die ik voel in situaties waarin ik voorheen harder en feller zou zijn geweest.

Dankbaarheid, rust, mildheid, ruimte, geduld, geven en geluk zijn woorden die in me opkomen als ik mezelf afvraag hoe ik me voel.

Dankbaarheid, voor zoveel mensen om me heen waarvan ik hou, mijn man en twee zonen in het bijzonder…

Rust, ik heb ‘mijn bestemming’ bereikt die maakt dat ik intens gelukkig ben met het leven zoals het nu is…

Mildheid, bijzonder te ervaren dat vergeven inderdaad iets is wat je voor jezelf doet…

Ruimte, ik ervaar binnen mezelf, mijn gezin en mijn mooie vak echt de ruimte om mezelf te kunnen zijn, hoe waardevol is dat?

Geduld, het hoeft allemaal niet vandaag, de lat mag wat lager zo af en toe en dan nog is het goed…

Tot slot geven en geluk, onlosmakelijk verbonden met elkaar en door te geven, ook als die ander dat juist helemaal niet doet of kan, ontstaat er een zeldzame vorm van geluk die voor mij enorm helend kan zijn.

Al met al klinkt het wellicht allemaal wat ‘zoet’ en natuurlijk was het in 2018 soms ook heel ‘zuur’. Naast het afscheid van mijn moeder, wat heftig was, leefde ik ook iedere keer weer mee met families die zo intens verdrietig waren om een verlies; een afscheid van een grote liefde na een hartstilstand, van een geliefde dementerende opa of van een veel te jonge zoon na een zelfdoding…natuurlijk raakte me dat enorm, ik ben immers geen machine die een standaard protocol uitrolt om mezelf te beschermen tegen ‘verdriet van buitenaf’ …

Bestaat dat wel ‘verdriet van buitenaf’? Voor mij niet, ik tril mee omdat er binnenin mij allemaal gevoelens zitten die met afscheid te maken hebben. Afscheid van mijn eerste partner, mijn vader, een aantal vriendinnen en nu in 2018 ook het afscheid van mijn moeder. De rij is veel te lang en ook al is ‘het goed zo’ ik zou ze stuk voor stuk nog zo graag heeeel even vasthouden.

En toch is 2018 een prachtig jaar voor mij en ik gun het iedereen om ‘ondanks alles’ het jaar met zo’n gevoel van dankbaarheid af te kunnen sluiten.