“Ik ga dood, en nu?”

Kiezen voor ‘niet behandelen’? Kiezen voor ‘kwaliteit van leven’?

Caya is een levenslustige, vrolijke alleenstaande vijftiger met volwassen betrokken kinderen en geweldige, nog hele jonge kleinkinderen. Caya is een trotse ‘super oma’ die middenin het leven staat, daar enorm van geniet en nu ongewild afscheid moet nemen van al dat moois. Hoe dan? Hoe neem je in Godsnaam afscheid van zoveel liefs om je heen?  In de periode tussen nu en haar overlijden begeleid ik dit gezin in het proces van ‘goed afscheid nemen’. Dat is onder andere de invulling van ‘&Zorg’ in mijn naam.

Caya heeft mij uitdrukkelijk gevraagd om dit verhaal te delen, ook in de sociale media. Waarom? Omdat het “mooi is voor de kinderen later” én… ”omdat ik verwacht dat het mensen in een vergelijkbare situatie kan helpen om samen en onder begeleiding zo goed als mogelijk door deze tijd te komen”… antwoordt Caya als ik het haar vraag.

Lees nu schrijfsel 1 – Kennismaking


Mei 2019

Whats app-gesprek
[
10:55, 1-10-2018] Karen Hof: “Hoi Caya, goedemorgen op deze zonnige morgen, ik hoop dat jouw morgen ook goed is? Hoe gaat het vandaag met je?”

[12:27, 1-10-2018] Caya: Hoi Karen, ja mijn morgen is ook goed! Voel me goed tot nu toe, af en toe wat misselijk van de tabl. Maar verder gaat het wel! net lekker gesport!

[13:05, 1-10-2018] Karen Hof: ahhhh dat klinkt goed, dat is fijn te horen….

[13:05, 1-10-2018] Karen Hof: dan blijft het voorlopig waarschijnlijk ook goed gaan, daar gaan we gewoon vanuit toch? Zolang het goed gaat, gaat het goed….


Dit is het eerste app-gesprek wat ik voer met Caya nadat we het kennismakingsgesprek hebben gehad met haar en haar kinderen. We schrijven eind september 2018 en Caya heeft onlangs een pittige diagnose te horen gekregen: uitgezaaide kanker met een beperkte overlevingskanshóe beperkt weet niemand op dit moment.

Maar er is hoop, natuurlijk is er hoop, is er niet àltijd hoop? Zo lang er leven is?

Maar er is meerergens half september word ik begin van de avond gebeld door de zus van Caya, Margot. Margot vertelt me dat haar zus erg ziek is en of ik langs wil komen voor een gesprek, haar zus Caya is alleenstaand, heeft volwassen kinderen met jonge, hele jonge kleinkinderen en ze maakt zich zorgen over hoe dit allemaal gaat ‘straks’Is het goed dat haar zus me belt voor een afspraak? Natuurlijk is dat goed.

Kort daarna loop ik een gezellig modern huis binnen vol met nieuwe levensenergie, een heel klein nieuw mensje van nog geen maand oud ligt omwikkeld in een warm dekentje lekker te slapenveel reuring van jonge mensen die koffie, thee en andere zaken regelen en zich ongemakkelijk voelen bij het idee een gesprek aan te gaan over de dood van hun moeder. Logisch toch? Méér dan logisch…Je wilt op die leeftijd niet te maken hebben met mij, met de dood, en al helemaal niet met de naderende dood van je nog zo jonge moeder… En toch is dat de realiteit, hun realiteit. De dood is hun deur niet voorbijgegaan. Ze moeten hoe dan ook, met elkaar deze nieuwe werkelijkheid zien te accepteren, maar hoe doe je dat?

Natuurlijk heb ik de wijsheid niet in pacht, wel de ervaring, ik heb op de stoelen gezeten van mensen die hun partner, vader, moeder of vrienden verloren, ik heb zelf, gelukkig, ‘gevoels-ervaring’, anders zou dit voor mij niet te vatten zijn, net zoals het voor Caya en haar gezin nog niet te vatten is. We beginnen te praten en voor we het weten rollen er tranen, klinken er lachsalvo’s en is het zomaar bijna middernacht. Er is een blauwdruk van dit mooie gezin ontrafeld, we hebben ontdekt waar de verantwoordelijkheden liggen, hoe tot nu toe, iedereen zijn of haar ‘taak’ had en welke karakters bij bepaalde verantwoordelijkheden horen…

We hebben met elkaar een soort ‘familie-opstelling’ gemaakt waardoor het duidelijk wordt wie ‘de kar trekt’ en wie wat minder en belangrijker, is dat ook wat wenselijk is? Alles met het oog op ‘straks’, wie gaat er zorgen voor wie en hoe voelt iedereen zich daarbij…stap 1 in het bewustwordingsproces is gezet.

Nadat ik iedereen een aantal ‘opdrachten‘ heb gegeven die natuurlijk geheel vrijblijvend zijn, ga ik naar huis en voel ik een enorme boosheid opkomen en rollen de tranen over mijn wangen…ik ben BOOS, IK WIL DIT NIET!!! ”Waarom in Godsnaam” dit gezin, of misschien is het realistischer om te vragen “waarom dit gezin niet”…de dood is immers niet kieskeurig.


Whats app-gesprek
[13:06, 1-10-2018] Karen Hof: hoe hebben de kinderen ‘het gesprek’ ervaren denk je? Ik heb wel enorm met ze te doen hoor, zo middenin de opbouw met zoveel nieuw kindergeluk bezig zijn met iemand zoals ik is niet echt fijn natuurlijk….

[14:54, 1-10-2018] Caya: Ja dat hoop ik ook! Ja volgens mij wel goed! Ja daar wil je niet mee bezig zijn he! Zo dubbel allemaal. Maar ze vonden het wel fijn dat er iemand zoals jou is om op terug te vallen en eventueel vragen te stellen! En dat gevoel dat je er ook bent voor hen doet mij enorm goed!

[15:11, 1-10-2018] Karen Hof: Ahhh, dat is fijn te horen en maak ook maar goed ‘misbruik’ van me als dat nodig is, geen enkel probleem, in die zin hoop ik dat we nog jaren aan elkaar verbonden zijn als je snapt wat ik bedoel…ik zal je niet steeds lastigvallen hoor ik ben dan toch ook degene met wie je eigenlijk niets te maken wilt hebben toch? Dat snap ik als geen ander maar voor nu ben ik blij dat je je goed voelt