“Ik wil direct naar de hemel”, denkt mijn vriendin Renate hardop nadat ik haar vraag wat ze wil met de as na haar crematie. Toen ik haar vertelde dat dit mogelijk was keek ze me verbaasd aan en luisterde geboeid hoe ik dat mogelijk kon maken. Op 4 april jl. verliet Renate naar
Af en toe blader ik door de foto’s die van ‘mijn’ uitvaarten gemaakt zijn. En steeds word ik daarbij geraakt door de emoties die ik op de gezichten zie. Verdriet, maar ook ontroering als er mooie herinneringen opgehaald worden. Herkenning als de onhebbelijkheden van de overledene in een kwinkslag ter sprake komen.
“Ik lees iedere blog en mis er geen een. Wil je niet een blog schrijven over de uitvaart van onze lieve moeder?" "Met weinig hebben we veel gekregen…”lees ik vanochtend op mijn zakelijke Facebookpagina. Hoe bijzonder is dat? Ik voel me gevleid, maar ook een beetje verbaasd. Wat had ik nou eigenlijk voor haar
Ze schrijft Perfectie met een hoofdletter. Ze wil niet dat bij landgoed Hof te Boekelo salade wordt geserveerd, op haar herdenkingsbijeenkomst. Er kunnen slaresten tussen de tanden van rouwende vrienden blijven steken. Ze wil overlijden op een ‘mooie’ datum. Eerst kiest Renate Bevrijdingsdag, 5-5, als teken dat ze wordt verlost van complicaties door
Het is ergens medio 2007 dat wij elkaar bij ‘dé HR-dienstverlener van Nederland’ tegen het lijf lopen... nee niet letterlijk want dat zou haar nooit gebeuren. Renate, een prachtige verschijning, tot in de puntjes verzorgd, nergens, nee echt nergens zou je aan kunnen zien dat juist zij degene zou zijn die ruim 10
“Ik weet het écht niet” zegt ze zacht…” Echt Evelien, ik wéét het gewoon niet…en dat na 32 jaar huwelijk”…. Zoekend naar een antwoord kijkt ze vragend naar haar 29-jarige dochter die voor zich uit zit te staren. Het is stil. Het blijft een tijdje stil. “Ik ook niet mam”….. Zo zit ik
We hadden allebei al ‘verkering’ op het Kottenpark College in Enschede in de jaren ‘80, maar toen we elkaar in de ogen keken, wisten we het meteen, we waren voor elkaar bestemd. Hoe cliché ook, zo voelde het gewoon. Na aan beide kanten de verkering netjes te hebben beëindigd, begonnen we samen aan
Het is een week of drie voor de uiteindelijke overlijdensdatum van haar geliefde man, maatje en vooral beste vriend als ik gebeld wordt, zo aan het einde van de middag. Haar hoofd is vol, haar handen druk en haar hart stroomt over…het is moeilijk om elke dag je geliefde een beetje minder zichzelf
Het was zo rond een uur of tien, een gewone zaterdagavond ergens in oktober, dat ik op weg ging naar een woon-zorgcentrum in Hengelo. De benaming deed mij vermoeden dat hier meer wordt geboden dan ‘verzorging’ en niet lang nadat ik daar aanbelde en de familie mij de deur opende, werd dat vermoeden
Hoe vang je alle tranen bij een afscheid van een heeeele lieve mama, papa, opa of oma? Hoe kun je als uitvaartleider, maar vooral als voelend mens daarachter, op zoveel verschillende momenten grote en kleine mensen tegelijk troosten steun bieden? Dat kan niet, of liever dan kan ík niet… niet omdat ik dat niet